Hello sunshines! ♥

Ten temat mam już zapisany od kilku miesięcy w postach roboczych, mimo wszystko, nigdy nie byłam w stanie się nim zająć. Może dlatego, że sama nie do końca wiedziałam, o co chodzi. Od dawna jesteśmy bombardowani informacjami typu "Zdobywaj wiedzę, to będziesz mądry, inteligentny." Nic bardziej mylnego, bo jak wiemy wiedza nie równa się inteligencja. Książkowa mądrość, którą możemy nabyć za życia, wysilając trochę szare komórki w procesie nauki nie jest ściśle związana z inteligencją. Chyba, że czytając powieść ulubionej autorki, bądź poradnik psychologiczny, umiemy to przenieść z kartek papieru do własnego życia - wykorzystać w praktyce. Jednak nie jesteśmy nigdy w stanie zrobić tego w pełni, ponieważ codzienność pisze nam różne scenariusze i tak naprawdę, nawet jeśli znamy zasady zachowań ludzkich, nie jesteśmy w stanie przewidzieć, jak zadziałają oni w realnym świecie. Oni czasem sami nie zdają sobie sprawy z tego, co robią.. Nie jesteśmy w stanie wniknąć w ich umysł i relacje. Po co więc te poradniki? Żeby się dowartościować? By liczyć, że zadziała "siła przyciągania", o której każdy pewnie słyszał? Może coś w tym jest, mimo wszystko wolę nie wnikać w szczegóły, bo nie wydaje mi się to być dobrą siłą. Wracając... Inteligencja to wykorzystanie wiedzy w praktyce, by osiągnąć swoje cele, a mądrość to umiejętność zachowania się w każdej sytuacji bez względu, czy dzieje się coś dobrego, czy złego. Jest to dopasowanie swoich działań tak, żeby coś osiągnąć. Szczerze, sama się czasami łapię na robieniu głupot, zresztą zapewne jak każdy. Nawet jeśli będziemy się starać, żeby teraz postępować dobrze, to i tak niekiedy pojawi się jakaś gafa, czy niedopatrzenie. Ale czy to oznacza, że nie dorośniemy do tego, by być mądrzy? Jestem pewna, że wydoroślejemy, mimo wszystko jest to proces długotrwały, uwarunkowany przez różne doświadczenia. To po co się przykładać, skoro i tak nie wyjdzie nam w pełni dobrze? Po to, żeby dążyć do perfekcji, żeby dobiec do celu z jak najmniejszą liczbą niepowodzeń, by nie wplątać się w niepotrzebne sytuacje stresowe, które psują komfort naszego życia, a także, żeby dokonywać właściwych wyborów, zgodnych z naszymi oczekiwaniami. Myślę, że rozumiecie, o co mi chodzi.

Każdy z nas z pewnością ma jakieś swoje wspomnienia z dzieciństwa. Czasem są one przykre, bo uderzył się lub poparzył, ale to dobrze! Przypadki jak te uczą nas życia, uczą, byśmy nie dotykali gorącego czajnika, bądź nie biegali po mokrej podłodze. Dzieci są ciekawskie, poznać muszą wszystko, a zwłaszcza to, co zabronione. Dopiero, kiedy zrobią sobie krzywdę, zrozumieją, że mama miała rację. U mnie też zdarzały się przykre historie, ale dzisiaj, kiedy je wspominam, od razu zaczynam się śmiać. Zamierzam się z Wami kilkoma podzielić. Nie współczujcie mi, bo naprawdę ja sobie nie współczuję. Dzieciństwo to były najlepsze lata mojego życia i gdybym miała powtórzyć to wszystko raz jeszcze, z chęcią bym to zrobiła.