Ostatnio nasłuchałam się piosenki "Way down we go" i w sumie nawiąże do pierwszego wersetu, otóż- pada tam pytanie "do we get what we deserve?" na co odpowiedź wskazuje, że tak. Tylko hmm pomyślcie sobie, jaki negatywny wpływ może mieć ten początek na osoby, którym coś się kiedyś nie udało. Pocieszę Was - nie dostajecie tego na co zasługujecie. Co to właściwie jest zasługa? Okej, jeśli nauczycie się na sprawdzian, to faktycznie możecie dostać dobrą ocenę - ciężka praca popłaca (chociaż też nie zawsze, kiedy dostaniecie pytanie bufor- studenty wiedzą o co chodzi). 

Ale to, że kiedyś zdarzyło się coś nieprzyjemnego, co ciągnęło się za Wami przez długi czas, przez co  zamartwialiście się nieustannie - zasługiwaliście na to? Jak ktoś przez "wyrzuty sumienia" odpowie przecząco, ugryzę. Oczywiście nie namawiam do braku sumienia, bo jednak to część człowieczeństwa, jednak chcę wskazać, że to co się zdarzyło, to często kwestia naszych irracjonalnych wyborów. Nie martwcie się- każdy je podejmuje. Wpływają na nie takie czynniki jak strach - najczęściej przed utratą lub reakcją otoczenia, brak pewności siebie, 'pozycja społeczna', chęć posiadania czegoś, szersze spektrum możliwości, pragnienie przygody - wymieniać można w nieskończoność. I brniemy w tym bagnie, które próbuje nas wciągnąć dalej w swój wir i nie dać nam uciec, zwłaszcza kiedy robi się w końcu dobrze, kiedy wstajemy na nowo - nagle chaps, nie pójdziesz nigdzie.

Każdy chyba kiedyś doświadczył takiego zawirowania, prawda?

Wiele osób straciło przez to taką cząstkę siebie, niektórzy bardzo cierpieli i do teraz widzą na sobie konsekwencje. Ale w ostateczności wszyscy się "przytemperowali", no nie? W jakiś sposób to zmieniło nasze patrzenie na świat, na ludzi. Nauczyliśmy się jak obcować z innymi, ale też jak traktować samego siebie, żeby wrócić do formy. Zrozumieliśmy nasze słabe strony, odkrywamy mocne. I tak jakby - faktycznie lepiej, że TA przeszłość nie ciągnie się z nami w nieskończoność, ale teraz patrzcie- otwórzmy oczy szerzej i nie po to by się rozczulić nad sobą znowu, tylko docenić. 

Dużo chwil było przecież fajnych, dużo zobaczyliście, nauczyliście się, poznaliście. Doświadczenia są super. Sami też wiecie, do czego jesteście teraz skłonni. Wiecie, co można zauważyć u takich ludzi? Nie przejmowanie się błahostkami. Większą wolę walki i chęć dążenia po swoje - w każdej dziedzinie życia. Powtarzam - otwórzcie oczy i spójrzcie, że tak jest. Teraz staliście się fighterami, zamieniacie każdą okazję w "złoto". Umiecie czerpać z życia to, co najlepsze. A jeśli coś Wam, że tak powiem nie pyknie - to jak nie drzwiami, są jeszcze okna. 

Ci, którzy z czymś walczą, są smutni - życie nie jest usłane różami, z których ktoś odciął kolce, żebyście mogli biegać na boso, ale możecie a) odciąć je sami, b) ubrać buty, c) pójść inną drogą, d) poprosić kogoś o pomoc w pracy i wiele innych (to właśnie te okna, o których wspominałam). W każdym razie, życzę Wam otwartego umysłu i wygranej.

Ci, którzy nadal dostrzegają same negatywy- proszę przeczytać post raz jeszcze, DO SKUTKU! 

A Ci fighterzy, którzy wygrywają, stawiając czoła kolejnym wyzwaniom - jestem z Was szalenie dumna, lećcie po swoje z pozytywnym nastawieniem i nie dajcie się zrazić jakąś głupotką!

I pamiętajcie - we get what we choose, not what we "deserve".