Poznaję ostatnio ( ZNOWU) mnóstwo ludzi. Każdy z nich jest inny - to akurat normalne. Im bardziej 'wnikam' w ich sprawy, tym bardziej mnie zaskakują. Myślimy inaczej, zachowujemy się inaczej i właśnie to jest najcudowniejsze w naszej przygodzie. Z każdym też dogadujemy się na inny sposób : z jednymi, jakbyśmy się znali od wieków i zachowujemy się, że tak powiem "jak stare dobre małżeństwo", a z innymi nie potrafimy znaleźć tematu i porozumienia. Wychodzimy ze sobą, a jednak nie umiemy się dogadać. Ja tak NIE miałam ostatnimi czasy, jednak kiedyś byłam o wiele bardziej nieśmiała. Teraz potrafię mówić to, co mi się nasunie na myśl i nie interesuje mnie, czy komuś się to podoba, czy nie. PAMIĘTAJ : Jeśli ktoś ma Cię lubić, to za wszystko, nawet jeśli czasami gadasz głupoty, że nie wiesz sam czy się śmiać, czy zacząć płakać.

Tak naprawdę nie znam nikogo z Was na tyle dobrze, żeby móc ocenić, do jakiego typu osób należycie. Jedynych informacji dowiaduję się z Waszych blogów, które czasem przeglądam (zwłaszcza osób z komentarzy). Wiem tyle, że każdy z Was jest na swój sposób wyjątkowy: ma swoje mocne strony i te słabsze, może chowa się pod maską, ukrywa milion kompleksów, które sam sobie wmówił... Czasem jest tak, że wszyscy podziwiają daną osobę za wygląd, czy charakter, ale ona sama nie chce ich wysłuchać.. Trochę mnie to męczy, kiedy można powiedzieć w oczach ludzkich "ideał" uważa siebie za "paskudę". Ja patrzę w lustro i może nie należę do super modelek, które mogą mieć idealną twarz, figurę, włosy i generalnie panny perfekcyjne, a i tak mówię sobie : "Patrz dziewczyno, jesteś śliczna." I wiecie, że to naprawdę poprawia samopoczucie? Dużo osób myśli, że to kłamstwo, a jednak...

Prawdą jest to, że jeśli zmienimy nastawienie do samych siebie, będziemy mogli "przenosić góry". Kiedy walczymy o coś, w końcu nam się uda to osiągnąć. Kiedy chcemy być bardziej pewni siebie, wystarczy tylko ( jak to ujął mój przyjaciel) : 'Powiedzieć sobie coś słodkiego'. Czasami warto. Wielu z nas po prostu samemu wpędza się w pesymizm, sami są sobie winni. Niektóre sytuacje dopiero po czasie stają się dla nas głupie, wtedy możemy zrozumieć nasze błędy, ale czy naprawić? Już nie do końca. Bywa i tak, że jest za późno.

Zatem co robić, w wypadku, gdy tak się dzieje? Czekać z założonymi rękoma? Najlepiej po prostu do tego nie doprowadzić i pomyśleć 10 razy : "A co będzie, jeśli powiem komuś o czymś, o czym nie powinien wiedzieć?" Otwiera się w głowie klapka, czerwone światło. Milczenie jest złotem, zwłaszcza w takich sytuacjach.

Musimy zmienić nastawienie do siebie i otoczenia, w którym się znajdujemy. Nie szukać szczęścia na siłę, ale odnajdywać je w każdej malutkiej sytuacji z życia codziennego, być dla siebie i innych. Dobro wraca. Wystarczy tylko zacząć je roznosić dookoła. Zupełnie krytyczne spojrzenie na siebie zamienić na coś bardziej optymistycznego. Uczyć się na błędach. Reszta sama przyjdzie.