Ostatnio działo się dużo, to prawda. Mam parę planów związanych z byciem tutaj, na social media, robić dodatkowo certyfikat językowy i pogodzić to z najtrudniejszym półroczem na medycynie, jakie do tej pory było, wymagającym ogromu koncentracji, pracy mózgu (szczęście w nieszczęściu - hybryda). Do tego chciałabym znaleźć czas na wyjścia z przyjaciółmi, choć raz na jakiś czas, no jak to zrobić?

Mimo narastającego poziomu stresu zaczęłam sobie myśleć, że kurczę to wszystko jest dobre. Mam na myśli to, że w czasie kiedy dużo się dzieje, nasz organizm się nie rozleniwia, tylko przyzwyczaja, żeby działać skutecznie. Jedna rzecz – to, co się dzieje, nie może być skupione wyłącznie na nauce, bo wtedy będzie ona nieefektywna. Staniecie się wypaleni jak ja w tamtym roku, kiedy jedyne co robiłam to stresowałam się kolejnym dniem na uczelni i siedziałam z nosem w książkach, wkurzona, że już nic mi nie wchodzi, a z drugiej strony, że nie mogę wyjść z ludźmi, czy na siłownię, bo ja muszę to wiedzieć. Serio – to jest zabójstwo potencjału, mój ogromny błąd. Tak tworzy się wypalenie zawodowe. Chciałam być lepsza, zdolniejsza, chora rywalizacja ze sobą, światem, nie wiem po co. Potem, kiedy zaczęłam bardziej żyć i mniej się przejmować, wszystko zaczęło się powoli układać. I teraz też im więcej mam na głowie, tym wstaję rano z nową energią bez ociągania się, bo wiem, że czas na zrobienie czegoś nowego, fajnego, od razu szybko się ogarniam, witam słoneczko, jem śniadanko i działam.

Wszyscy mówią, że dobry plan to podstawa. Niby tak, aczkolwiek, nigdy się do takiego nie stosowałam. W tym miesiącu zaczęłam sobie jednak zakładać „daily tasks”. I dajmy na to przerabiam 30 pytań z anatomii dziennie, 30 stron książki np. fizjologii, która mnie bardzo ciekawi, a resztę czasu godzę z pisaniem do Was, sportem, czy wieczorkiem ze znajomymi. Nie można się przepracować, a małe dzienne cele i drobne kroczki pozwolą nam na osiągnięcie celu. Ostatnio wpadłam też na pomysł z przyjaciółką (@miozyna - wiem, że czytasz!) odkrycia naszych granic naukowych - czyli: kiedy mózg chłonie lepiej, kiedy gorzej? Ile czasu możemy się uczyć bez przerwy i bez zmęczenia? Jak długie przerwy są nam potrzebne? Czy są jakieś pomoce naukowe typu jedzonko/kawka/dobra muzyka, które rozładowują poziom pulsujących tętnic czaszki? Otóż - są. Po opracowaniu takich pytań dla siebie możecie znacznie poprawić Waszą efektywność.

Jednak nadchodzi ten moment załamania, dokładnie dwa razy w roku. O gwałtu, rety, wszystko trzeba powtórzyć, jestem zmęczona, siedzę cały dzień, noc, mam dość, ta biologia z parazytologią (przykład) mnie wykończy! Okej, spokojnie… Teraz tak – wdech i wydech. Umiałaś/eś to cały rok, więc wystarczy poczytać sobie skrypty/trochę książki/notatek i odświeżyć informacje. Dni do zaliczenia: 3-7, materiału x2837930 stron. Dobra – przerabiam to co najważniejsze i niech się dzieje wola nieba. To nie koniec świata, że nie umie się wszystkiego. To, co najważniejsze, powtórzy się jeszcze parę razy w teorii i w praktyce. Tylko zdrowym podejściem można zdać i nie wykończyć samego siebie. Poza tym – Wasze zdziwienie, moje nadal też, mózg jakoś czasem dziwnie sam naprowadza na poprawne odpowiedzi, bo coś tam pokojarzy, magia i potęga podświadomości.

A co do kolejnego mojego klucza- istny wręcz cud i odkrycie, naukowe góru – kolejna zmiana podejścia. Ale o czym ona znowu wypisuje, co???

Otóż – jeśli coś Was interesuje, to szybciej to chłoniecie, nieprawdaż? Pewnie wybraliście również kierunek studiów, który Was interesuje, am I right? Jeśli na oba pytania odpowiecie twierdząco, teraz na trzecie pewnie przecząco: Lubicie się dużo uczyć? No pewnie nie, rzadko, nic dziwnego, jest dużo cudnych rzeczy w życiu, których nie można w ten sposób przegapić. Ale patrzcie – co jeśli zamiast mówić „Muszę się pouczyć dziś, ale mi się nie chce”, powiecie sobie „No poczytam sobie książkę np. medyczną (tu wstaw swój przedmiot).” i potraktujecie to jako zabawę, a nie przymus. Dzięki temu nie dość, że będziecie chłonąć tę wiedzę jak gąbka, to odnajdziecie w sobie znowu tą radość – studiuję to, bo to lubię i jest fajne. No i widzicie, same plusy – Wy nie dość, że zadowoleni i odnosicie sukces zwany zaliczenie/dobra ocenka, to jeszcze ilość wolnych godzin rośnie, co jest kolejnym powodem do świętowania i to już dosłownie! Wystarczyło skupić się na moment na zadaniu i potraktować je jako fajną przygodę. Do takiego myślenia potrzeba czasu, trochę walki z samym sobą na początku. Ale zdecydowanie da się i warto!! Polecam – happy studentka drugiego już roku.