PL :
Na pograniczu swoich możliwości, które dajemy z siebie, inni i tak tego nie doceniają. Ważne jest byśmy my sami umieli siebie docenić. A ile razy mieliście tak, że sami stwierdziliście, że ktoś nie jest wart waszego wysiłku, bądź nie jest w stanie czegoś zrobić? Nie powinniśmy myśleć, że ktoś jest gorszy od nas, ale tak czasem jest. Zazwyczaj najwięcej o to rzucają się ludzie, którzy sami czują się niedocenieni i starają się to przykryć pod maską - ja jestem naj, a ty ble, lub mają tak wielkie ego (a znam taką osobę, nawet kilka), że nie widzą swoich wad, tylko starają się być zawsze najlepsi i do każdego rzucają się z pretensjami, a jak! Może czasem mają też mieszane uczucia i stoją na pograniczu obu tych sytuacji, who knows? Przydałoby się odszukać Horacjański złoty środek i wreszcie odnaleźć się wśród normalności, ale no kurcze ciężko, cięęężko. Niekiedy, ale rzadko nachodzi nas tylko refleksja, że ktoś jednak jest silny w środku, że ktoś jednak jest dzielny, wspaniały na swój sposób i no kurcze, nie docenialiśmy go i jego starań, a serio wiele zrobił. Tylko wtedy zachowujemy to dla siebie, bo duma nie pozwala nam powiedzieć mu - no słuchaj, jesteś super, mogłam/em cię pochwalić znacznie wcześniej. Dlatego nie słyszymy tych słów, głupia duma. I dlatego powinniśmy sami siebie doceniać, mimo że czasami nie wiemy za co lub uważamy, że robimy NADAL ZA MAŁO. Nawet małe kroczki to droga do w jakimś stopniu spełnienia, doceniajmy siebie i nie liczmy na to, że zrobi to ktoś za nas, bo niestety pochwały są w tym świecie bardzo znikome.

ENG: 

On the borderline of our capabilities, which we give of ourselves, and which others don't appreciate anyway. It is important that we - ourselves - can appreciate us. And how many times have you said that someone is not worth your effort or is unable to do something? We shouldn't think that someone is worse than us, but it is so. Usually the most people who think so are the people who feel unappreciated and try to cover it under the hood - I am the best, and you the worst, or have such a big ego (and I know such a person, even a few) that they don't see their faults, they only try to always be the best and they throw with pretensions to everyone else! Maybe sometimes they also have mixed feelings and stand on the edge of both these situations, who knows? It would be useful to find the Horaceian golden mean and finally find yourself among normality, but it is really hard. Sometimes, but only rarely do we discover that someone is strong inside, that someone is brave, wonderful in their own way and doesn't cramp, we didn't appreciate him and his efforts, and he did a lot. Only then we keep it for ourselves, because pride does not allow us to tell him - listen, you are great, I could have praised you much earlier. That is why we don't hear these words, stupid pride. And that is why we should appreciate ourselves, even though sometimes we don't know for what or what we are doing is STILL TOO LITTLE. Even small steps are a way to some degree of fulfillment, we appreciate ourselves and don't count on the fact that someone will do it for us, because unfortunately the praise is very rarely in this world.